رفتی
مثل برق که از خانه
به چشم‌های خدا وصل کرده‌ام سُرمم را
می‌خواهم از این تخت
که مثل قبر بغلم کند تخت
دلتنگی‌ام تنگ‌تر از تُنگ‌های آب
تا پخش شود از قاب عکس‌هایت
سکوت با روایت تصویر
کاش جاسازی‌اش می‌کردم
خانه را در تابوتت
نشسته‌ام در نبودنت
تلفن می‌کنم به شماره ات
و کسی آن‌ور خط نیست
بعد از تو سالهاست
از خودم رفته‌ام.
♣♣♣ غروبی در سپیده دم ♣♣♣ منبع
درباره این سایت